Tunnelvisie

Van de week was het eindelijk dan zover, na weken wachten mocht ik eindelijk door de CT scan. Het is nu een week of zes geleden dat ik spontaan onderuit ging en na verloop van tijd weer bij mijn positieven kwam, wel met een barstende koppijn. Nu heb ik ook last van migraine, echter deze koppijn was anders, vreemd meer. Na een afspraak met de huisarts werd ik, in verband met mijn voorgeschiedenis, doorverwezen naar de neuroloog. Direct heb ik een afspraak gemaakt in het ziekenhuis in Baarn, een klein en vriendelijk ziekenhuis met korte wachttijden. En als je moet wachten, dan staat er tenminste de koffie klaar. Vandaag was de CT scan dan voor mij gereserveerd. 

Tijdens mijn tweede kop koffie werd ik door de laboratorium assistent opgehaald. Het vorige proefpersoon was ongeschonden uit de CT scan gekomen en nu was het dan eindelijk tijd dat ik mijn geluk mocht proberen. Al jaren probeer ik mensen in mijn omgeving te overtuigen dat ik hersens heb, echter werd de discussie, mede door het ontbreken van feitelijk bewijs, geseponeerd. Met deze CT scan heb ik dan eindelijk het gereedschap om mijn gelijk bij al die ongelovigen te halen. En geloof me.....dat gelijk ga ik ook halen! Voordat de scan gemaakt zou worden werden wel enkele vragen gesteld. Het schijnt dat mensen, die last hebben van claustrofobie, in die tunnel geheel in paniek kunnen raken. Omdat ik in mijn omgeving redelijk veel mensen ken die niet verder kijken dan hun neus lang is, is die nauwe ruimte voor mij natuurlijk geen probleem. 

Eenmaal uitgekleed, een onderbroek en T-shirt mocht ik aanhouden, nam ik plaats op de tafel die de CT scan in moet rollen. Mijn benen, armen en hoofd werden met grote ijver gefixeerd met een groot aantal leren riemen. Mogelijk had het aantal leren riemen te maken met mijn verschijningsvorm, in vroeger tijden was ik als voetballer fulltime aan het trainen met als gevolg een afgetraind lichaam. Ook al heb ik al jaren niet meer zoveel gesport, de extra kilo’s maken mijn verschijningsvorm soms nog veel indrukwekkender waardoor een laboratorium assistent inderdaad geen extra risico zou willen nemen! 

Eenmaal in de tunnel aangekomen, lig je dan ook voor je uit te kijken. Ik kan niets doen, ik moet gewoon wachten totdat de CT scan geheel gedaan is. Dus gewoon een uur alleen met mijn eigen gedachten en overpeinzingen, die spontaan en willekeurig door mijn hoofd schieten. Ik hoop echt dat die gedachten niet te zien zijn op de foto, geen zinnig mens die daar iets van maken! 

In de week voor de CT scan was ik druk in discussie met het UWV betreffende een WW uitkering. Mijn werkgever is failliet gegaan en had sedert drie maanden geen salaris overgemaakt. Eerst had ik al mijn spaargeld voor het levensonderhoud benut, maar nu zat ik echt op zwart zaad en moest er iets gebeuren. Mijn aanvraag liep al enkele weken en het werd tijd dat er nu eens iets duidelijk zou worden. Na diverse malen te zijn doorverbonden, kwam ik uiteindelijk terecht bij een medewerker van het UWV die meer zou weten. Ik weet niet wie mij dat wijs had gemaakt, maar deze medewerker was niet echt bereid om mijn dossier open te slaan zodat zij de antwoorden kon voorlezen. Deze taak viel namelijk niet binnen haar verantwoordelijkheden, zij wist ook niet te vertellen wie wel deze verantwoordelijkheid had. Nu ik hier in die nauwe en enge tunnel van de CT scan lig, besef ik ineens hoe deze UWV medewerker handelt! Wat buiten die tunnel ligt bestaat gewoon niet, alleen de veilige en zichtbare kleine ruimte om haar heen bestond, laat staan dat een buitenstaander van nog verder weg haar buiten deze veilige kaders dwingt! 

Iets later in de week had ik binnen de onoverzichtelijk UWV organisatie eindelijk iemand gevonden die mij meer kon vertellen omtrent de aankomende achterstallige betalingen. Inderdaad werd mij informatie ter beschikking gesteld, maar omdat de betreffende werkgever geen surseance van betaling had aangevraagd of in faillissement was getreden, kon het UWV niets betekenen betreffende mijn financiële nood. Er werd mij vriendelijk verzocht om geduld te hebben totdat één van de twee mogelijkheden door mijn (voormalig) werkgever was geactiveerd. De betreffende medewerker kon mij niet vertellen hoe ik dan de financiële problemen moest oplossen, “Dat moet u zelf maar oplossen” waren de woorden waarmee deze medewerker zich van mij wilde ontdoen. Is het niet zo dat een struisvogel zijn kop in het zand steekt, met andere woorden zijn eigen “tunnelvisie” heeft? Inderdaad bevestigde de houding van deze UWV medewerker de algemene werkwijze van het UWV. Ik hoop dat er verlichting in die tunnel aanwezig is, anders zouden deze twee UWV medewerkers wel eens frontaal tegen elkaar kunnen oplopen! 

Inmiddels lig ik nu al een kleine dertig minuten in de CT-scan, de befaamde tijdsgrens voor kleine irritaties. Inderdaad voel ik mijn neus iets jeuken, mijn oren beginnen te gloeien en bovenal de tafel waarop ik lig, wordt nu wel erg hard. Maar ik laat mij niet kennen en ik neem me voor om onverstoorbaar te blijven liggen en geen krimp te geven; Ik ben keihard! 

Door de financiële perikelen bleven de rekeningen zich opstapelen. Omdat ik proactief reageer heb ik de schade enigszins beperkt kunnen houden. De meeste schuldeisers toonden begrip voor de situatie en gaven mij respijt om de rekeningen later te voldoen. Helaas waren een aantal schuldeisers minder flexibel, hier werden de eisen kracht bijgezet door het inschakelen van deurwaarders. Zo ook de belastingdienst, deze organisatie is totaal niet klantvriendelijk. Na diverse aanmaningen met betrekking tot de wegenbelasting, ben ik in mijn auto gesprongen en naar de belastingdienst gereden. Linksom of rechtsom, een oplossing voor dit probleem moest er komen! Na de situatie aan drie verschillende medewerkers van de belastingdienst te hebben voorgelegd, kreeg ik eindelijk een medewerker met een heldere kijk op zaken te spreken. “Dan moet u maar niet in die auto rijden”, was zijn conclusie die hij zonder blikken of blozen opperde. Op dit moment zakte mijn geloof in de menselijke evolutie geheel in mijn schoenen, is het gedaan met de mensheid, was het zo’n kort toppunt in onze evolutie, hangen we over een kleine 10.000 jaar weer met zijn allen in een boom? Nadat ik aan deze medewerker had uitgelegd dat we hier te maken hadden met een houderschapsbelasting, die geen donder te maken had met wel of niet rijden in een auto, stond deze ongeveer 5 minuten wezenloos voor zich uit te staren. Hij doorbrak de stilte met de befaamde woorden “Dan kunnen wij op dit moment niets voor u betekenen”, en verdween in zijn eigen veilige tunneltje. Het was maar goed dat ik mijn eigen humor had meegenomen, want inderdaad; Leuker konden ze het echt niet maken! 

Enkele malen had ik al getracht aan mijn neus en oren te krabbelen maar de stevige leren riemen lieten geen ruimte om te bewegen. Gelukkig hoor ik de laboratorium assistent door de intercom roepen dat het nog maar 5 minuten gaat duren, de verlossing is nabij! 

Eerder in deze week had ik ook al bij de schuldhulp aangeklopt, er moest toch een instantie zijn die mij kon helpen met de financiële problemen? Bij mijn voordeur liepen de deurwaarders inmiddels elkaar in de weg, ik maakte mij echt zorgen of daar geen gewonden gingen vallen. De medewerker van de schuldhulp nam de tijd en luisterde vol aandacht naar mijn probleemstelling. Ik vertelde over het aankomend faillissement van mijn werkgever, de laatste drie maanden dat ik totaal geen inkomen had ontvangen, de dreigbrieven van schuldeisers die ik heb ontvangen en over de deurwaarders die voor mijn deur ruzie maakten over wie er nu mocht aanbellen. Nadat de schuldhulpmedewerker het verhaal had aangehoord bleef hij even voor zich uitstaren. Hij doorbrak de stilte, “U heeft op dit moment dus geheel geen inkomen? Dan kunnen wij dus helemaal niets voor u betekenen!”. Even was ik sprakeloos maar ik herstelde me snel, “Ik heb schulden en zoek hulp bij het aanpakken van deze problemen. U bent toch van de schuldhulpverlening?”. Voordat ik deze retorische opmerking eruit had gegooid, had ik moeten beseffen dat deze medewerkers waarschijnlijk van hetzelfde kaliber zijn als van het UWV! Het zal wel aardig druk in die tunnel gaan worden, zeker als er zoveel ambtelijke apparaten zijn die niet kunnen acteren op het gebied waarvoor zij in het leven zijn geroepen. Inderdaad....leuker kon ik het niet maken! 

Ik voel een hand die één van de leren riemen losmaakt, mijn linkerarm kan ik alweer vrij bewegen. Eindelijk kan ik die irritante neus en oren eens flink onder handen nemen, maar ik merk dat het jeuken inmiddels verdwenen is. Binnen mum van tijd sta ik opgelucht naast de tafel en ben blij dat ik mijn armen, benen en hoofd weer vrijelijk kan bewegen. De laboratorium assistent nodigt mij uit om naar de beelden van de scan te kijken en gaat mij voor naar de controle kamer. Samen met zijn collega geeft hij uitleg bij de verschillende opnames die gemaakt zijn. In totaal 3.500 opnames, die allen tezamen een 3D model van mijn hoofd weergeven. Ik schiet in de lach op het moment dat mijn hersenen in beeld komen (“Ik heb hersens!”). Achteraf bleek dat er geen abnormale afwijkingen in mijn koppie te vinden waren, hetgeen mij nu nog steeds bevreemd, maar dat is een ander verhaal. De neuroloog vertelde mij dat ze met deze CT scan alles tot op de micrometer kunnen zien, er zal hen niets ontgaan als het er niet hoort! Eindelijk ben ik een keer opgelucht met de opmerking: “Omdat er geen afwijkingen zijn kunnen wij niets voor u doen!” 

Zou het dan soms toch zo zijn dat iemand met een “tunnelvisie” toch alles ziet?